Yemek duasını yemeğin başında mı, sonunda mı yapmak gerekir?

Benzer Yazılar

Trump Seçimi Kazandı: Sonuçlar ve Yansımalar

16 saat önce

Alanya İlçesinde Bulunan Restaurant ve Lokantalar

Mart 28, 2023

5 Fotoğraf Düzenleme Uygulama Önerisi

Mart 5, 2023

Yemek duasını yemeğin başında mı, sonunda mı, ortasında mı yapmak gerekir? Yemeğin ardından duası yapıldığı taktirde o yemeğin hesabı sorulmazmış, bu doğru mudur?
Yemeğin sonunda dua etmek sünnettir. Rasûlullah sallallahu aleyhi ve selem yemekten sonra, Allah Teâlâ’nın verdiği nimetlere bir şükür olarak çeşitli şekilde dua etmişlerdir. Nitekim Ebu Said Hudri radıyallahu anhden şöyle bir rivayet vardır:

Peygamber sallallahu aleyhi ve sellem bir yemek yediği zaman:

“Elhamdülillahillezi et amenâ ve segânâ vecealenâ min’el müslimin” (Hamd bizi yediren, içiren ve Müslüman kılan Allah’a mahsustur.) derdi. (İbn-i Mace)

Peygamberimizin (asm) çeşitli yemek duaları vardır. Yukarıdaki dua bunlardan biridir. Allah Teala şükredilen nimetin hesabını kullarından sormayacaktır. Bu bakımdan besmele ile başlanıp, şükür ile sonlandırılan yemeğin hesabını da sormayacağı ümit edilir.

Yemek Duası Okunuşu

Peygamber Efendimiz Hz. Muhammed’in (s.a.v) bir şey yeyip içtikten sonra şu duâyı okurdu:

Elhamdü lillâhillezî et’amenâ ve sekânâ ve cealenâ müslimîn

Elhamdü lillâhi hamden kesîran mübâreken fîhi, ğayra mekfiyyin, ve lâ müveddein ve lâ müsteğnen anhü Rabbenâ.

El-Hamdü lillâhillezî et’amenî hâzat-taâme ve razakanîhi min ğayri havlin velâ kuvvetin

Yemek Duası Anlamı

“Bize yedirip içiren ve bizi Müslümanlardan kılan Allâh’a hamdolsun”(Tirmizî, Daavât 5 5; Ebû Dâvud, Et’ime 5 2 ; İbnu Mâce, Et’ime 16 )

“Ey Rabbimiz! Sana tertemiz duygularla, eksilmeyip artan, huzurundan geri çevrilmeyip kabul edilen sayısız hamd ile hamd ederiz. ” (Buhârî, Et`ime 54.;Ebû Dâvûd, Et`ime 52 (3849); İbni Mâce, Et`ime 16)

“Bu yiyeceği bana yediren ve tarafımdan hiçbir güç ve kuvvet olmadan bunu bana rızık kılan Allâh’a hamdolsun” derse geçmiş günahları affolunur” dedi.”(Ebû Dâvud, Libâs 1; Tirmizî, Da’avât 55; İbnu Mâce, Et’ime 16)